Basisch water (leesbare versie)

Lieve mensen,

We zijn nu een maand weg, een mooi moment om even het net op te halen van de afgelopen periode.

Te beginnen met de small talk: Het weer is hier echt fantastisch (sorry). Volgens de inwoners is het niet normaal voor januari, maar we hebben al meerdere echte stranddagen gehad en het aantal regendagen is op één hand te tellen. Met onze nieuwe watersportuitrusting trekken we er dan ook veel op uit naar de kust. De zee is niet koud, met onze Decathlon zwempakken zelfs aangenaam. Wel zijn de golven vaak nogal krachtig, dus dat is oppassen, maar biedt natuurlijk juist ook mogelijkheden voor vermaak, zoals bodyboarden en surfen. Hierin komen we dus goed aan ons trekken.

Het wandelen is een iets ander verhaal. Als gezin staan we niet bekend om onze soepele omgang met honden en daar zijn we hier al een flink aantal keer mee geconfronteerd. Bij de eerste wandeling was het direct raak. We hadden de kinderen net afgezet op school en wilden van daaruit gaan lopen. Nog voordat we op weg waren, sprongen er al drie honden om ons heen. Gelukkig was zelfs voor ons duidelijk dat deze beestjes geen kwaad in de zin hadden. Ze liepen een stuk samen met ons op en daar konden we ons min of meer mee verzoenen. Maar binnen 10 minuten waren we al drie percelen gepasseerd waar we door de waakhond nogal ongastvrij werden toegeblaft. Toen de derde ook nog los bleek te zitten en op ons af kwam, was dat voor ons het signaal om terug te gaan en een ander pad te kiezen. Op dit nieuwe pad werden we de hele verdere wandeling vergezeld door één van de honden die er van het begin al bij was. Een bijzondere ervaring waarin we in een paar uur toch een band opbouwden. We voerden haar (we denken dat het een vrouwtje was) wat van onze krakelingen, het klokhuis van de appel wilde ze niet en meer eten hadden we niet bij ons. Hoewel het geen heel heldhaftig beestje leek, voelden we door haar aanwezigheid toch iets van bescherming tegen kwaadwillende honden. Wat we ook waardeerden was dat zij haar affectie niet toonde door tegen ons op te springen, maar via een discrete vorm van dienstbaarheid. Ze bleef een paar meter voor ons en deed suggesties voor de route die we soms wel en soms niet opvolgden. Aan het einde van de wandeling kwam de fysieke ontlading dan toch, toen zij met likken in mijn (Koens) gezicht afscheid probeerde te nemen. Ik was inmiddels zo ver dat ik zelfs dat kon hebben. Zo’n sabbatical brengt je echt hele nieuwe perspectieven. Helaas heeft deze ervaring toch geen blijvende verandering in onze hondbeleving veroorzaakt en hebben we op andere wandelingen nog regelmatig stressmomenten moeten doorstaan. Meestal verloopt het volgens een vast patroon: Er klinkt geblaf. Mara: ‘!##!, zit hij wel vast?’ Koen: ‘Ja, komt goed.’ Mara: ‘Nee hij komt deze kant op!’ Koen: ‘Ok we lopen RUSTIG door.’ Mara gaat rennen. Koen dan toch ook maar in stevige looppas achter haar aan. We zijn er inmiddels achter dat het op gemarkeerde wandelpanden beter is, dus daar proberen we ons nu meer aan te houden.

Ons stadje Aljezur kent een mengeling van oorspronkelijke bewoners en buitenlanders die zich hier tijdelijk of permanent gevestigd hebben (veel Nederlanders, Duitsers en Britten). Daarbij valt op dat er veel gezinnen met jonge kinderen zijn en niet zozeer de pensionado’s, die we meer verwacht hadden. Deze laatste groep treft men vooral langs de zuidkust, waar meer een costa del sol sfeertje hangt. Hier is het wat minder toeristisch, hoewel dat in de warmere maanden wel het geval schijnt te zijn. De internationale community lijkt hier vooral surf en yoga georiënteerd. In de horeca is er een duidelijke tweedeling tussen traditionele Portugese visrestaurantjes met een dagmenu voor € 15 en de biobarretjes waar je minstens het dubbele betaalt. We doen boodschappen bij een grote Intermarché met Nederlandse prijzen en zelfs producten (Gwoon!). Hier komen bijna alleen maar buitenlanders. Waar de Portugees zijn boodschappen doet, hebben we nog niet ontdekt. Wat opvalt aan de oorspronkelijke bewoners is dat er veel ouderen zijn (70 of 80 ) en dat veel van die ouderen nog intensief op het land werken. Zij verbouwen hier veel zoete aardappelen (de trots van de streek en zeer hoog aangeschreven om vitamines en mineralen). Misschien is het uit pure noodzaak, maar de mensen lijken er behoorlijk gelukkig onder. En hoewel de zware arbeid zichtbaar is in de gekromde ruggen, komt het over als een prettige en gezonde manier van oud worden. De sinaasappels vallen hier letterlijk van de bomen dus die eten we veel. Een andere gastronomische ontdekking is het basisch water uit de bronnen van het nabijgelegen berggebied Monchique. Het heeft een pH van maar liefst 9,5 en is daarmee het meest basische bronwater ter wereld. We zijn ons een beetje gaan verdiepen en dit schijnt een gezond tegenwicht te bieden tegen verzurende eetgewoonten. Koolhydraten werken bijvoorbeeld als verzurend, terwijl citroenen dat dan weer niet doen. Wie dit kan uitleggen is van harte welkom. We vinden het in elk geval te verkiezen boven het gechloorde kraanwater.

Dan de school, tja, toch een beetje de olifant in de kamer. Deze was uiteindelijk leidend bij de keuze voor Aljezur als bestemming en we hadden er hoge verwachtingen van. Die zijn door een combinatie van factoren nog niet helemaal waar gemaakt. We zijn er zelf nog niet helemaal uit welke kant de balans op doorslaat, dus dat wordt een mooi onderwerp van de volgende blog. Nu eerst nog maar een glaasje basisch water.