Een weekend wildernis en meer

Op het moment dat ik dit schrijf, regent en waait het in de Sierra Nevada. We zijn hier om te skiën – het is nu Paasvakantie in Portugal en Spanje – maar de liften zijn nog niet open gegaan. Geen idee of dat nog gaat gebeuren of dat we eerder de auto weer inladen en nog een paar dagen naar Málaga gaan voordat we een kleine week gaan doorbrengen op een ecocommunity in Nisa, Portugal. Het is (leren) leven met onvoorspelbaarheid.

Er is veel gebeurd sinds onze laatste blog. Niet zoveel dat we geen tijd hadden om te schrijven, maar soms kost het even tijd om de juiste woorden te vinden. Hieronder zal ik een aantal bijzondere ervaringen uitdiepen. Koen heeft het aanzet deel van het stuk over het into the Wild weekend geschreven, de rest vul ik aan.

Maar voordat ik begin: dank voor jullie leuke reacties, heel fijn om te lezen!

Weekend into the Wild

Door de oprichter van de school van de kinderen, worden ook weekends voor volwassenen georganiseerd. Het doel van de weekends is mensen op te leiden tot outdoor mentor. De outdoor mentor legt zich toe op het begeleiden van kinderen en volwassenen bij het leren in en van de natuur. Behalve de basisvaardigheden die je nodig hebt in de wildernis (survival, bushcraft technieken), beloofde het programma ook dat we veel zouden leren over onszelf. De verbinding met de natuur, jezelf en de ander, dat is het doel. Omdat we het allemaal heel gaaf en waardevol vinden wat de kinderen op school doen en hier graag in verder willen gaan, besloten we deel te nemen. Ter voorbereiding moesten we een aantal keer een sit spot doen om alvast het gevoel te krijgen. Bij de sit spot is het de bedoeling om langere tijd (in dit geval minimaal 30 minuten) stil te zitten op een plek in de natuur met je zintuigen op scherp. Ook waren we gevraagd iets voor te bereiden om te delen bij het kampvuur. Dus met onze verse natuurervaringen en uitgekozen gedichten op zak, stapten we afgelopen vrijdag het weekend in. De kinderen mochten mee, wat heel fijn was, ook al hadden we wat twijfel in hoeverre we in de gezinssetting aan ons eigen programma toe zouden komen.

De cursus vond plaats op het terrein van de school en er stond al een tent klaar waar we precies met z’n vieren in pasten. Qua kleurenpalet (oranje, bruin) leek deze uit de jaren 70 te stammen. Later bleek dat ook zo te zijn en dat het een tent van het Russiche leger geweest was.

Het was te hopen dat de tent het zou houden, want het weer was on-Portugees: de regen viel met bakken. Na tussen de buien door snel kwartier te hebben gemaakt, konden we direct aan de bak met het verzamelen van planten en kruiden voor het avondeten. Daar leerden we een brandnetelblad te plukken en zelfs eten zonder geprikt te worden. Meteen een heerlijke vaardigheid om ook in Nederland toe te kunnen passen. We aten soep en pesto, met daarin een stuk of tien planten uit de omgeving. Het lijkt erop dat zo’n driekwart van de planten eetbaar zijn en maar een kwart giftig. Ik had verwacht dat de verhouding zo’n beetje andersom zou zijn. ’s Avonds bij het kampvuur voelde het ondanks de kou en nattigheid behaaglijk. Na opgewarmd te zijn door het vuur en de verhalen van de begeleiders en medecursisten zochten we ons tentje op, dat ons droog (maar wel ijzig koud) door de nacht hielp.

De volgende ochtend werden we gewekt door de gitaarklanken van een opgeruimde medecursist. We maakten havermout met vers van de boom gehaalde nespera’s. Dit is op fruitgebied de grote ontdekking van deze reis. De Nederlandse naam is Japanse wolmispel. Die naam doet je misschien niet direct watertanden, maar ze zijn echt heel lekker. Qua smaak hebben ze het meeste van een pruim, maar toch ook wel duidelijk anders. We leerden deze dag te lopen als een vos en te kijken als een uil. We oefenden met sit spots en het gebruik van al onze zintuigen. We leerden over het medicijnwiel en de ‘8 shields’. Kort samengevat zijn dat de elementen van het medicijnwiel, waarin je o.a. ook de seizoenen en fases van je leven kan indelen.

Het programma zou eigenlijk gegeven worden door een zeer ervaren Engelsman. Maar, zoals het gaat het ongeveer alles wat door de directrice van de school georganiseerd wordt, ging het anders dan verwacht. De cursus was al een aantal maal verplaatst door te weinig deelnemers en de Engelsman bleek ziek. Claudia had, zonder met de andere twee deelnemers (er zouden er trouwens eigenlijk minimaal acht zijn, dachten we) te overleggen Joshua en Melina, die ook de kinderen les geven, ingevlogen. Niets ten nadele van hen, zij zijn echt geweldig. Melina weet alles van wat eetbaar is en Joshua heeft veel tijd (alleen) in de natuur doorgebracht en had zich goed ingelezen in de 8 shields. Maar het was toch anders dan ons voorgespiegeld was en Joshua wist bijvoorbeeld niet van onze voorbereiding, dus de gedichten gingen onvoorgelezen weer mee terug naar huis.

Het mooiste wat ik (Mara) uit dit weekend heb gehaald is hoe je kan groeien in de verschillende fases van het medicijnwiel. Zo mag ik me meer verdiepen in het zuiden tot westen / de zomer tot herfst / de jongvolwassene tot volwassene en de ontwikkeling die hierbij hoort (waarover later meer).

Eindelijk op de surfplank

In maart waren de golven bij Arrifana eindelijk wat rustiger en hebben we wat surflesjes kunnen pakken. De kinderen zijn echte waterratten en konden, met wat hulp van de surfleraar, al snel tot stand komen en een golf pakken. Ook bij mij ging het, vooral omdat de lesplank twee keer zo groot was als de plank die we zelf hebben, best snel goed. Het doel van drie seconden blijven staan, heb ik ruimschoots gehaald. Op onze eigen plank daarna bleek dat zo ongeveer onmogelijk.. (dus nu kan ik gewoon zeggen dat het aan de plank lag).

Moeders op bezoek

Begin maart kwamen onze moeders op bezoek. Ze hadden een eigen huisje vlak bij die van ons. Het was heerlijk om ze weer wat dichterbij te hebben en leuk om ze de omgeving te laten zien. Niet alles ging vlekkeloos – het was in Monchique bijvoorbeeld heel erg zoeken naar de rood-witte markering van wandelroute, waardoor we weer op ons beginpunt uitkwamen zonder dat dat de bedoeling was, en naar de helende bronnen – en het weer viel helaas ook wat tegen. Maar de Portugese keuken en de blije kinderen die ’s morgens opeens uit zichzelf gingen aankleden en “wij gaan alvast naar de oma’s” riepen, maakte veel goed.

Van denken naar voelen

De afgelopen maanden gaven ook veel tijd voor reflectie.

Over de kinderen, zoals over wat ze nodig hebben om ontspannen in het leven te kunnen staan, hoeveel (meer) vrijheid vooral Annieke eigenlijk nodig heeft nu ze een tiener is en hoe met emoties (vooral de minder prettige dan) om te gaan. Het is soms best een zoektocht en vraagt veel van ons geduld. Soms denk ik dat het makkelijker geweest zou zijn om in Nederland gebleven te zijn. Maar door zo intensief samen te zijn en tijd te hebben voor elkaar en voor wat er speelt, wordt er nu veel duidelijk en kunnen we de kinderen (en onszelf [e-1f609]) tijdig helpen met moeilijkheden om te gaan.

En ook reflectie over hoe we ons leven in Nederland straks in willen richten. Het klinkt vast cliché, maar meer rust tussen alle afspraken en meer natuur gaan we er zeker in proberen te houden.

Voor mij was het heel goed om de afgelopen maanden rust te hebben. Enerzijds merkte ik dat ik de laatste maanden voor vertrek het mezelf toch een beetje te druk gemaakt had met afronden op werk en voorbereiden voor Portugal, maar de moeheid en spierpijn die ik ervaarde was meer dan dat. Ik werd me steeds meer bewust van het controlerende stemmetje in mijn hoofd dat me vaak weerhoudt om iets te doen. Ik heb zoveel energie in mijn lichaam, maar ik ben zoveel bezig met de wereld en de mensen om me heen, dat ik mijn lichaam niet echt bewoon. Dus nu oefen ik met (oooh, moeilijk!) mezelf permissie geven om te doen waar ik blij van word. Zoals toch een beetje coach worden (nou ja, niet ‘een beetje coach’, wel ‘helemaal coach’, maar een deel van mijn tijd eraan besteden, o.a. om weer meer te lezen, een website te maken en een aanvullende opleiding te zoeken). Ik merk dat ik systemisch coachen nu heel interessant vind. Dat kan over families en organisaties gaan, maar ook over maatschappelijke vraagstukken. Dat we bij wat we doen een stapje uitzoomen en naar het bredere plaatje kunnen kijken. Wordt vervolgd dus [e-1f60a]

Hier komt die fase van het medicijnwiel dus weer mooi terug. Het is de fase waarin je dingen geleerd hebt en die tot uiting mogen komen.

Voor nu is het tijd om het hierbij te laten, te hopen dat de regen die nu valt vannacht over gaat in sneeuw en dat we nog even die adrenaline kunnen laten gaan morgen.