Aarden in Aljezur

De eerste realisatie op reis is steeds weer hoe goed we het in Nederland hebben (wij dan als gezin, ik weet heel goed dat dit niet voor iedereen geldt). Een zacht bed, altijd een warme douche, fietsbare wegen. Kinderen die het naar hun zin hebben op school, werk dat we leuk vinden en zin geeft en liefdevolle familie en vrienden om ons heen. En daarnaast genoeg geld en ruimte voor persoonlijke ontwikkeling en leuke dingen doen.

Waarom moeten we dan zo nodig weg? Ik vroeg het me af tijdens mijn laatste werkweek toen ik afscheid nam van collega’s. Koen zei het hardop toen we op 1 januari uit Bilthoven wegreden en zo liefdevol uitgezwaaid werden. Die vraag bleef de hele reis in mijn hoofd hangen.

We zijn steeds op zoek naar dat ene stukje meer. Het is de herinnering aan veldwerk, het vrije veld (even vergetende hoe koud de nachten konden zijn en hoe prikkelig de struikjes). De herinnering aan Barcelona waarin we niet vaak verder planden dan drie dagen vooruit, meestal slechts tot de avond (ons huisje in een kelder en een zieke Marcel voor lief genomen). De wens om met z’n vieren meer samen te zijn, de kinderen nieuwe dingen te laten leren en ontdekken (surfen, leven met de natuur) en zelf tot rust te komen, alle indrukken en gebeurtenissen van de afgelopen jaren te laten bezinken. En tot slot om meer in verbinding te komen, met onszelf (maar dat kan een persoonlijke wens zijn) en elkaar.

Het was geen vlucht van files, werk of systemen (dit keer niet ;)). Misschien een beetje van volle agenda’s en striemende regen met wind tegen, maar daar hadden we ook wel iets anders op kunnen vinden (dat is sowieso een goed idee).

En nu, 10 dagen na vertrek, maken we de balans op. We hebben de reis best wel goed gedaan. Op een korte file bij Parijs na, konden we heel makkelijk doorrijden en we vonden steeds een fijne plek om te slapen en te eten – in Spanje ging de kok in het enige open restaurantje van het dorp zelfs anderhalf uur voordat de keuken open zou gaan voor ons al aan de slag, omdat de kinderen niet tot half negen konden wachten met eten.

We hebben een klein, maar compleet huisje (iets te weinig kastruimte of iets te veel spullen mee, dat wel) met een fantastisch uitzicht over de vallei. De kustlijn is prachtig (geologisch vooralsnog onbegrijpelijk) en de zee is aangenaam. Dinsdag waren we bij het Arrifana strand, waar de zon doorkwam. De kinderen begonnen met opgerolde broekspijpen, maar eindigden met een compleet doorweekt hemd en onderbroek in zee. Volgende keer toch maar een handdoek mee dus.

En school is begonnen. Daar zal ik iets meer over vertellen. We verzamelden de eerste dag net buiten Aljezur. Daar ontmoetten we de andere ouders en Claúdia en Joshua, de leraren. Carpoolend reden we de heilige vallei in. Over steile, bochtige bergweggetjes en door een riviertje (!) naar een prachtige groene plek aan de voet van een heuvel. Daar werd een kampvuur gemaakt en er was een tipi en een eethoekje. Annieke en Nuno vonden het heel spannend. Vooral omdat ze nog weinig begrepen van het Engels (wat ook nog gemixt wordt met Portugees in de liedjes en wij dus ook niet verstaan). Ze doen al wel supergoed mee. Niet alle andere kinderen zijn een gestructureerd schoolsysteem gewend, blijkt, en ze leren veel door (na) te doen. Tot nu toe hebben ze bomen geplant, stil gezeten op een eigen plekje in de natuur en geobserveerd wat ze hoorden en zagen, een rots in stukken gehakt (waarom weet ik eigenlijk niet) en ze oefenen met lopen als een vos en kijken als een uil. Ze komen vies thuis en proeven nieuwe dingen met warme lunch (hoewel de pasta en bij Nuno ’s avonds ook nog goed ingaat). Morgen komt er ook een Nederlandse juf, dat maakt het hopelijk wat minder spannend.

Wij zijn zelf nog wel aan het bijkomen van de drukte van de afgelopen weken. Gisteren hadden we een fijne avond met Henk en Hermien, een oom en tante van Koen die even op bezoek kwamen. Maar veel verder dan het strand, de supermarkt en het lokale voetbalveldje zijn we nog niet gekomen. Maar dat is oké, we hebben niet voor niets een hele krat boeken mee en willen zelf ook veel schrijven.

Dus, samengevat, het is een hele onderneming. Het afronden van werk, het huis schoonmaken, de reis en de nieuwe indrukken kosten energie. De kinderen vinden het spannend en passen zich goed aan, vooral tijdens de lange autoritten. En moeten daar ook van bijkomen. Alle begin is moeilijk. Maar als we dan op het strand zitten en zien hoe eerst Nuno en daarna Annieke kopje onder gaat (Nuno moest eerst even huilen, maar daarna lachen toen hij zag dat Annieke ook doorweekt was) of midden op een doordeweekse dag zomaar buiten kunnen gaan zitten om wat te lezen en schrijven en eventjes in slaap te vallen, dan weten we waar we het voor doen.

We hopen dat bij jullie de kou ook snel wegtrekt. Veel liefs uit Portugal.